Fríggjadagin í farnu viku var føðingardagur í Reyða Krossi, har vit hátíðarhildu, at 25 ár eru liðin síðan Samarittarnir vórðu stovnaðir 🎉

Tað var ein rørandi og hugnaligur føðingardagur, har vit hugdu aftur á 25 ár av trúfastari tænastu ⛑

Nógvir gestir komu á gátt, og vit takka hjartaliga fyri allar gávurnar og vøkru orðini ❤️

Les røðuna sum Rógvi Dam, virksemisleiðari hjá Samarittunum, helt, niðanfyri 👇

"25 ár! Ja, hvar skulu vit byrja? Vit byrja frá byrjan. Ikki 25 ár síðan, men eg vil at vit fara ein túr á slagmarkina í Italia, saman við Henry Dunant í 1859, har hann sá særdar hermenn. Hví var eingin felagsskapur, ið kundi hjálpa teimum?

Í 1862 bleiv avtala gjørd um at heilsustarvsfólk/neyðhjálpar tænastur kundi bera reyða krossmerki sum tekin um, at tey bert vóru har til at hjálpa.

Nú her heima aftur, ja 25 ár síðan.
Tað bleiv hildið eitt skeið, eitt víðka fyrstahjálpar skeið. Tey fingu sítt prógv og fóru glað heim. Hetta var ímeðan Súni Vinther var formaður hjá Reyða Krossi. Hann var eisini politistur, og bleiv spurdur um vit høvdu samarittar í Føroyum, tí ein heilt stórur fótbóltsdystur skuldi verða í næstum. Súni smekkaði til og segði ja. Hann skundaði sær at ringja til instruktørin á hesum fyrstahjálpar skeiðnum. Skjótt bleiv ein bólkur settur saman, og somuleiðis eitt samarittaskeið. Soleiðis byrjaðu samarittarnir at virka í Føroyum. At byrja við vóru ta nógvar fótbóltsvaktir, og tað var nýtt og ókent fyri fólkið at síggja reyðkløddu fólkini ganga runt vøllin. Sigast skal, at tað bleiv rópt "baywatch" eftir teimum.

Ja, nógv er hent síðan. Og vaktirnar eru nógv broyttar. Fótbóltsvaktirnar eru skiftar út við stórar konsertir og festivalar. Búnin og útgerðin er moderniserað. Vit hava góða radioútgerð og góð hølir. Men fari eg aftur í søguna hjá okkum, hevur fyrstahjálpin verið av góðari góðsku frá byrjan. Nógv undirvísing og nógvar venjingar, eins og í dag.

Vit hava í nógv ár sent samarittar til Danmarkar á vakt, millum annað speedway vaktir, Roskilde og ikki at gloyma Jelling Musikfestival. Hetta hava vit lært ótrúliga nógv av.

Vit fáa ikki løn, men vit fáa so ótrúliga nógv annað burturúr. Vit læra eina rúgvu, og uppliva ymiskt, ið sera fá gera. At kunna verða við í einum felagsskapi, ið veitur neyðuga og meiningsfulla hjálp, er sera stórt. Og standa vit sum samarittar ofta í støðum, har tað er sera umráðandi at neyðuga hjálpin verður givin her og nú. At kunna vera ein hjálp ella troyst í einari sárbarari ella vandamiklari støði, er sera gevandi.

Tá eg hugsi um søguna hjá samarittunum, kann eg ikki lata vera við at nevna tann fantastiska felagsskapin, ið er drívmegin í hesum arbeiði. "Samarittarnir eru sum ein familja fyri mær" segði ein samarittur fyri stuttum. Ja, vit hava tað gott og takk fyri tað.

Vit hava eisini haft sorgarløtur, tungar løtur, har vit hava mist onkran, ið var ein partur av okkum. Fyri bert einum ári síðan bleiv okkara liðlækni, Hans Jákup Simonsen, tikin frá okkum. Hann var ein, sum stóð fremstur, tá vit tosa um fyrstahjálp, og stóð á odda tá vit tosa um tilbúgving. Sera dámligur og fittur maður.

Eisini minnast vit okkara dugnaliga samaritt, Tummas Poulsen. Hann var nakað serligt, hann kendi hvønn einasta unga persón, og dugdi so ómetaliga væl við teimum. Ja, hann kundi snakka tey frísk bleiv sagt.

Ein, sum var ein sera stórur partur av samarittunum, var samaritturin Beinta Birgitta Hentza Jensen. Tað var ein sannur hvøkkur, tá hon bleiv skrødd burtur frá okkum. Hon var ein, ið dugdi sera væl at skapa ein góðan stemning í bólkinum. Tað var altíð stuttligt og deiligt, tá hon var á vakt. Og eg minnist við stórari gleði aftur á tíðina saman við henni. Tað var sera nógv tvætl og fjas, men totalt professionelt, tá tað var neyðugt. Hon segði nemliga, hvussu týdningarmikið tað var at hava tað stuttligt og eta góðan mat saman. Eisini segði hon "áh eg elski at verða á vakt, tá Lizel ger mat". Lizel Panagga Olsen er heldur ikki millum okkum longur.

Eg vil takka tykkum fyri tykkara íkast, til samarittarnar, vit minnast við frægd og gleði aftur á tykkum.

Aftur á slagmarkina í 1800. Henry hevði eitt brennandi hjarta fyri at hjálpa øllum, ið høvdu brúk fyri hjálp. Hendan sama hugburð merki eg hjá samarittunum í dag. Vit hjálpa teimum, ið hava tørv á hjálp. Tað verður ikki gjørdur munur á, hvør tú ert, hvar tú ert frá, ella nakað annað, ið kann skilja okkum menniskju.

Eg eri sera stoltur av hesum samarittabólki, sum er virkandi í løtuni. Tit eru heilt fantastiskt. Og uttan tykkum høvdu vit als ikki verið har, sum vit eru í dag.

Men tá eg havi takka okkum, so má eg eisini takka teimum, sum hjálpa okkum á leiðini.

Ein stór tøkk skal ljóða til Betri, tykkara árliga stuðulsavtala hjálpir okkum ein stóran part av leiðini – til at dagføra okkara útgerð, undirvísing og annað.

Løgreglan er sera dugnalig at rósa okkum fyri okkara arbeiðið, og takk fyri tað. Men nú er tykkara túrur at fáa rós. Tit eru heilt fantastisk, og tað samstarv, vit hava, er nakað heilt serligt.

Sjúkraflutningstænastan hevur altíð verið klár at hjálpa okkum, bæði á ein og annan hátt. Og vit takka fyri nógvar av teimum góðu kaffimunnunum, ið kunnu vera læruríkir fyri okkum samarittar.

Teir sjálvbodnu felagsskapirnir eru eisini klárir at hjálpa okkum, her vil eg nevna bjargingarfeløgini, m.a. Havnar Bjargingarfelag og Nólsoyar Bjargingarfelag, eitt nú á Ovastevnu, og ein heilt serlig tøkk skal ljóða til tykkum á Norðoya Bjargingarfelag.

Takk til tykkum rekvirantarnar, sum bíleggja okkum á hvørjum ári.

Eg vil takka nevndini í Reyða Krossi fyri gott samstarv, og skrivstovuni fyri at hjálpa við øllum teimum leysu endunum.

Og til seinast, túsund takk til tykkum, sum eru komin at hátíðarhalda hendan dagin saman við okkum. "

📸: Ólavur Fredriksen ... Sí meira ..Sí minni ..